Świąt nie będzie

Świąt nie będzie. Nie będzie żadnego odwiedzania jakichkolwiek cmentarzy, palenia lampek, stawiania kwiatów, jedzenia pańskiej skórki etc.
Nic mi się już nie chce, a pretekstem do leżenia jest to, że znów jestem lekko przeziębiony (zresztą jak prawie zawsze w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy, ciągle jakieś infekcje, senność i nieustanne przemęczenie). Nie bardzo mi się chce wstawać zrobić sobie jeść, co nieco zwiększa moje dość znaczne szanse na zostanie anorektyczką ostatniego roku.

Kolejny raz poczytuję więc wspomniane przypadkiem w niedawnej rozmowie "Wniebowstąpienie" Konwickiego - ostatnią polską powieść wampiryczną - jak to słusznie zadekretowała kiedyś pewna znana profesor literatury. Zresztą spora część nocnej akcji tej książki dzieje się w nie bardzo odległym stąd miejscu, w starym drewnianym domu (chodzi o stojący na szczęście wciąż dom Paprockiego przy ul. Biruty 18 albo może o nieistniejącą od końca lat sześćdziesiątych restaurację Krańcową przy ul. św. Wincentego 86, zwaną jednak przez wszystkich Pod Trupkiem; tutaj na stronie 255 jest jedno z niewielu zachowanych jej zdjęć, a tu artykuł o niej i tekst piosenki z folkloru okołocmentarnego).

Bohaterowie "Wniebowstąpienia"- podobnie jak w "Ulissesie" - przez 24 godziny snują się po ulicach gomułkowskiej Warszawy, romansują, napadają banki, czuwają przy trumnie zmarłego, imprezują, ale (w odróżneniu bohaterów od książki Joyce'a) de facto od jakiegoś czasu już nie żyją, tylko nie chcą przyjąć tego do wiadomości i gorączkowymi działaniami starają się w sobie zagłuszyć świadomość własnej, dokonanej już śmierci.

Mam też "Wniebowstąpienie" w postaci audiobooka, czytanego przez Andrzeja Łapickiego, ale wolałbym mroczną, grobową narrację Adama Ferencego - niestety, choć czytał on kiedyś tę powieść w Dwójce, nie miałem wtedy możliwości jej nagrania, a kupić tego nie można.

W Plusie-Minusie, sobotnim (29 X) dodatku do Rzeczpospolitej ciekawy, okolicznościowy wywiad z filozofem Janem Hartmanem. Kto nie kupił gazety, będzie niestety musiał zapłacić za dostęp.

No i co będzie z moją gazetą po jej przejęciu przez nowego właściciela i zwolnieniu poprzedniego redaktora naczelnego - to mnie jeszcze martwi.

Zaś w radio w odcinkach "Saga rodu Forsyte'ów", czyta Krzysztof Gosztyła. Dopiero początkowe odcinki. Jak zawsze ujmuję się za Soamesem, który mimo że osobą był nieciekawą i mocno zgrzeszył (zresztą sprowokowany tym, jak się do niego odnoszono), ale powinnno mu się przebaczyć, a nigdy - ani przedtem, ani potem - nie zasługiwał na aż takie zapomnienie i zimną obojętność, jakie do do końca życia go spotykały. Ale to w dalszej części. Polecam posłuchanie albo poczytanie, warto sobie odświeżyć.

Także wciąż stoi mi w pamieci opis śmierci seniora rodu, wuja Tymoteusza i pośmiertnej, bezdusznej licytacji jego rzeczy. Licytacji, na której nikt (wyjąwszy chwilowy odruch Soamesa) nie przywiązywał wagi do sentymentalnej strony przedmiotów, będących świadectwami historii rodziny, a liczyła się tylko - niewielka już - ich wartość materialna.

I nieco wcześniejszy opis starczego, przedśmiertnego zdziecinnienia tegoż wuja: latająca w pokoju mucha, na której koncentruje się jego uwaga; jego dziecinna łapczywość na desery, które zjadał już na początku obiadu; kucharka oceniła, że "on chyba myśli, że powinien zjeść to najpierw, bo później może tego nie dostać".

Tymoteusz doczekał czasów, z których nic już nie rozumiał, a Soames pomyślał wtedy o tym: "nie chciałbym dożyć takiego wieku".

P.S. Dziś Pamiątka Reformacji.