(Napisał oczywiście Jeremi Przybora; najbardziej wzrusza mnie ten móżdzek na grzance, który mądrzy się, a obok kraśnieje barszcz - cóż za smakowita metonimia dla okołostołowych flirtów towarzyskich i konwersacji z pieprzykiem. Ech... C'est un peu navrant... A posłuchać można tutaj)
Teatr Telewizji wrócił. :-) To wydarzenie trzeba było uczcić i nie można było go przegapić.
Włączyłem telewizor pierwszy raz od bardzo, baaaaaaaardzo dawna.
Teatr jest na żywo jak dawno, dawno temu, ale na dodatek z usadowioną w studio widownią (widziałem Alinę Janowską), a oglądając w internecie można nawet było sobie wybrać, z której kamery się scenę ogląda.
W programie dzisiejszego wieczoru była "Boska" z Jandą w głównej roli, poza tym Stuhr junior i mój ulubiony Wiktor Zborowski. Spektakl żartobliwie autoironiczny i ciekawy, choć nienowy, bo grany w Teatrze Polonia od bardzo dawna.
Tylko prezes K. ;-) sponsorującego teatr portugalskiego banku M. mógłby się ogolić przed przyjściem do teatru. Oskulati! ;-)
Nightskating Warsaw przekracza ulicę na zielonym. Na czerwonym też parę razy zresztą przekraczaliśmy :-) Ciekawe, ile zdjęć z fotoradarów dostaną uczestnicy tego rajdu. ;-) Oczywiście ci, którzy na rolkach mieli zamontowane rejestracje... :-)
To ostatnia impreza z tego cyklu w tym roku, niestety bez muzyki - nie wiem czemu. Przyszło o wiele więcej ludzi niż poprzednio i jak zwykle przy takich okazjach mój ulubiony cytat z Masłowskiej - wyglądało to jak zlot największych porąbańców z całego powiatu wejherowskiego. Był facet na rolkach z dzieckiem w trójkołowym, designerskim wózku (na koszulce na piersi miał naszyte, błyskające diodami na zielono liście konopne - ciekawe, czy dziecko też konopiami raczy). Był i gość z kijkami i na nartach biegowych (oczywiście kółowych); ten dla odmiany miał na koszulce słowo, uznawane we wszystkich językach słowiańskich za brzydkie, ale zapisane grażdanką). Była dziewczyna w spodniach całkowicie odblaskowych. O dziwnych strojach wielu innych nie wspomnę. Wiek uczestników od lat 7 do 70. Z niejakim zdziwieniem stwierdziłem, że przy tym towarzystwie to jestem zupełnym normalsem ;-)
Poniżej początek imprezy - przejazd przez kawałek Krakowskiego Przedmieścia. Ruszyliśmy o 20:15 (gdy w mieście nie ma ruchu, aby nie przeszkadzać innym). Start był spod pomnika słynnego toruńskiego :-) astronoma. Jak widać, jechałem w czołówce. Informacja o imprezie i trasa tutaj.
P.S. Nitghtskating nie jest powiązany z masą krytyczną, którą uważam za inicjatywę wredną i posługującą się w dobrych celach niegodnymi metodami szantażu, stosującą odpowiedzialność zbiorową na społeczeństwie za grzechy władzy, tzn. wyżywającą się na ludziach, którzy im nie zawinili, a w piątki po południu po prostu wracają z pracy do domu.
I żeby nie było niejasności - sam bywam rowerzystą, pondato prowadzę rowerowe wycieczki, ale nie uważam rowerów za rozwiązanie wszelkich problemów komunikacyjnych (szczególnie w tak dużym mieście jak Warszawa i w naszym klimacie); nie postuluję, by rowerzystów uważać za święte krowy, bo mają oni nie tylko prawa, ale i obowiązki. Potępiam chamstwo sporej części tzw. zaciekłych rowerzystów wobec innych użytkowników dróg - byłem świadkiem wielu jego przejawów.
Dzikie gęsi biorą kurs na Afrykę według radiolatarni, ustawionej na rogu Groszowickiej i Chodakowskiej. Pomyśleć, że kiedyś było to skrzyżowanie Terespolskiej i Terespolskiej (sic!). A były nawet dwa takie skrzyżowania, odległe od siebie o jakieś sto metrów.
(Proszę kliknąć tu lub na zdjęciu, by je powiększyć i dokładniej sobie klucz obejrzeć.)
Kaczki i kaczory powinny się też do tych gęsi przyłączyć.
I ja się nad przyłączeniem do nich zastanawiam, może by tak odlecieć do Nachodki albo równie daleko? "Пожалуй, пора бросить все к черту и уехать в Кисловодск..."
Idzie jesień - nie ma na to rady.
Może zresztą nie tylko jesień idzie i trzeba się przygotować na zupełnie inną wizytę. ;-)
Pokoncertowe łażenie z Martensem, Ajrysem ;-) i Michałem po kawiarniach na Grzybowie. Fajnie się tak spotkać w dość nieplanowany sposób z dawno niewidzianymi ludźmi.
Okazało się, że jedynym pisadłem, które mieliśmy do dyspozycji, aby sobie coś narysować czy napisać, był pędzelek do japońskiej kaligrafii. W ogóle dzień był dosyć japoński. ;-)
Zaczęliśmy od ostatniego chyba w tym roku ogródkowania w "Café Próżna", a kończyliśmy w "Pardon, to tu", gdzie jest knajpiany (chyba?) pies bardzo sympatyczny, ale tak nieruchawy, że niektórzy go biorą za dywan. ;-)
Gdy byłem w liceum, z muzyki poważnej słuchałem prawie wyłącznie romantyzmu i nie lubiłem niczego innego. Teraz rzadko zdarza mi się słuchać czegokolwiek skomponowanego później, niż po połowie XVIII wieku, a na muzykę romantyczną mam alergię (to oczywiście mój gust, alle kto chce naukowego uzasadnienia moich poglądów na tę sprawę, niech sobie przeczyta Muzykę Sfer Jamiego Jamesa.).
Mimo to pozostał mi sentyment do paru kompozytorów tej epoki bądź o nią zahaczających - Beethoven, Bruckner, Chopin, Brahms. Wybrałem się więc na mój ulubiony koncert podwójny a-moll op. 102 na festiwalu La Folle Journée de Varsovie. Grała Sinfonia Varsovia (a zupełnie przypadkiem 5 godzin wcześniej prowadziem zwiedzanie ich przyszłej siedziby przy ul. Grochowskiej). Dyrgował Kazuki Yamada, solistkami były Sayaka Shoji - skrzypce i Tatiana Wasiliewa - wiolonczela. Na filmiku najsłynnniejszy fragment. Kolega Maciek zabrał mnie do swojej loży - merci ;-)
Przy okazji - jakież trudne musiały być negocjacje między impresariami obu solistek w sprawie ich strojów na tym koncercie (niezależnie od tego, czy były delikatne czy ostre). Pewnie dyskusje na temat finansów wypadły przy tym bardzo blado... ;-) Chyba jednak nie doszło do porozumienia, bo zestawienie kolorów obu sukni wyszło jak wierzch i podszewka na osławionym płaszczu Hillary Clinton. ;-)
Niestety, nie udało mi się usłyszeć znanego mi od dawna zespołu Muzsikás, choć grali aż cztery razy na tym festiwalu. Zawsze coś mi z ich koncertami kolidowalo...
P.S. No cóż, upadłem na poziom prowincjonalnego, niemieckiego turysty-emeryta, który filmuje nawet w filharmonii ;-)
Stadion oświetlony (z okazji pierwszego oficjalnego zamknięcia jego dachu), a Praga - paradoksalnie i pozornie wbrew prawom optyki - będzie teraz żyć skryta w jego cieniu. Niestety, będzie tak przez długie, długie lata.
Tego wieczoru sporo młodych par na Placu Zamkowym fotografowało się z oświetlonym stadionem w tle. Wyglądało to jak półka z bezami u cukiernika. ;-)
Zdjęcia lotnicze dra Marka Ostrowskiego wykazały, że dach był już zamykany co najmniej tydzień wcześniej. ;-)
Ma w sobie dzikość żółtej pantery - a wyżej i tygrysa także ;-)
Koncert plenerowy przed kawiarnią. Wszyscy żałowali, że nie było łotewskich piosenek.
Kamienica-plomba przy Grochowskiej 244a, proj. Tadeusz Szumielewicz, Marek Martens i Lech Kordowicz. Jeden z pierwszych u nas budynków, nawiązujących do postmodernizmu, zbudowany w końcu lat osiemdziesiątych, gdy wokół szarzyzna i niemoc. Nie przepadam za postmodernizmem delikatnie mówiąc, bo zamiast zachwycać pięknem, on dziwnością i pretensjonalnością stara się epatować i szkokować (choć miewa też pozytywne przebłyski). Ten budynek ma jednak dla mnie pewną zaletę - elewację z czerwonej cegły (choć wolałbym, aby to nie był błyszczący klinkier, ale mat).
Jeszcze dziwniej kamienica wygląda od zakrystii - zdjęcie z ul. Kaleńskiej:
17 metrów kwadratowych. Prezentowany na wystawie w Auli Spadochronowej SGH model mieszkania komunalnego przy Inżynierskiej 1 na Nowej Pradze. Mieszkanie jest wykrojone z innego, większego. Ilustracja problemów mieszkaniowych tej dzielnicy i Warszawy w ogóle.
Kieliszki z otwarcia dało się znaleźć jeszcze następnego dnia, jak widać poniżej. Czyli będzie to miesiąc imprezowy. ;-)
Mistrzowie warsztatów na zakończenie siódmego już festiwalu Skrzyżowanie Kultur grają wspólny koncert. Ostatnie takty wielkiego tutti.
Przedtem po kolei grali mistrzowie i ich uczniowie. Nie tylko grali, bo były też warsztaty tarantelli - oto rewelacyjne efekty, czego Polka może się w niecały tydzień nauczyć od Włocha ;-)
